Цікавая сустрэча адбылася ў Чашніцкай раённай бібліятэцы

 Гасцямі былі паэт Леанід Дранько-Майсюк і беларускі бард Эдуард Акулін.
 Адзін з самых вядомых твораў першага — знакамітая «Полечка- трасуха». Песні другога ўваходзяць у хрэстаматыйныя сучасныя зборнікі. Дуэт даўно пачаў свае вандроўкі па Беларусі. Абодва вераць, што змогуць знайсці ў глыбінцы шмат таленавітых дзяцей, якія любяць і добра пішуць на роднай мове.
…Прайшоўшая сустрэча — з тых рэдкіх , калі хочацца слухаць усё і нічога не прапусціць.  Першым узяў слова Леанід Дранько-Майсюк. Паэт прыгадаў, як у  дзяцінстве быў зачараваны   песняй. Вельмі падабалася «Касіў Ясь канюшыну». А прыкладна ў сямідзесятыя, калі раскрыўся яго паэтычны талент, захварэў ідэяй стварыць песенны верш. Неяк у пачатку 90 -х перад Новым годам сеў за пісьмовы стол і не больш, як за трыццаць хвілін, напісаў вядомы тэкст «Полькі беларускай», ці «Трасухі», як яшчэ яе называюць. На другі дзень патэлефанаваў Ігару Лучанку і прачытаў тэкст.  Кампазітару вельмі спадабалася, ён  хуценька паклаў словы на музыку і параіў аддаць песню Уладзіміру Мулявіну. Менавіта так і зрабіў аўтар, але ў «Песняроў» «Полька» праляжала  10 месяцаў. У ансамбля чамусьці не атрымлівалася аранжыроўка. А тут на гастролі ў Злучаныя Штаты сабраліся «Сябры». Паэт перадае песню Анатолю Ярмоленку. З яго ансамблем «Полька» пералятае за акіян. І не дарма. Беларускія эмігранты былі проста ўражаны. На адным з канцэртаў хтосьці з гледачоў даў Ярмоленку 50 долараў і папрасіў перадаць ганарар аўтару слоў. Наказ быў выкананы. А песня пачала сваё жыццё на Беларусі. Мінула трыццаць год. Зараз нельга знайсці чалавека ў краіне, які б не ведаў і не любіў «Польку беларускую». «Менавіта  «Полька», — закончыў расказ паэт, — пераканала мяне: калі хочаш чаго-небудзь дабіцца, абавязкова даб’ешся…».
 Па ўласнаму прызнанню барда Эдуарда Акуліна, усе песні пра каханне прысвяціў  адзінай жанчыне — жонцы — і не шкадуе. Тое, што прагучала пад час сустрэчы ў аўдыторыі, — невялікая кропля. Але і гэтага дастаткова, каб пераканацца ў сіле і глыбіні яго пачуццяў , а яшчэ ў тым, што перад табою сапраўды таленавіты чалавек, патрыёт сваёй зямлі. Ужо два гады Эдуард Акулін з’яўляецца галоўным рэдактарам часопіса «Верасень», заснаванага Таварыствам беларускай мовы і літаратуры, і наогул выдае яго адзін. Не стамляецца ездзіць па Беларусі, прапаноўваць дзецям пісаць на роднай мове. Шукае цікавых маладых паэтаў і змяшчае іх творы на старонках выдання. Ужо выйшла пяць нумароў. З імі мелі магчымасць пазнаёміцца ўсе прысутныя.              
 Напрыканцы госці адказвалі на пытанні, раздавалі аўтографы, фатаграфаваліся. Развітваючыся, раілі часцей набываць беларускія кніжкі.  
 У гэты ж дзень  дуэт бачылі ў гімназіі №1 і на межрайбазе. Мяркуючы па колькасці запрашэнняў, якія  паступалі пад час сустрэчы, гэты візіт майстроў слова на Чашніччыну — не апошні.
Ірына ТОРБІНА.