Папялішча не тлен…
Існавала калісьці на Чашніччыне вёска Федзькі. Зараз пра гэты населены пункт мала што нагадвае. Хіба што могілкі. Ад Прыстояў крочыш па полі да лесу. І вось перад табою месца, якое шмат гадоў таму Федзькамі называлася. Нават не верыцца, што ў 1906 годзе (сведчаць дакументы) у вёсцы налічвалася 17 двароў, тут жылі 115 чалавек. Вяскоўцам належала больш 150 дзесяцін зямлі. Федзькі адносіліся да чашніцкага праваслаўнага прыходу.
Напачатку Вялікай Айчыннай у вёсцы было ўжо 26 двароў і 124 жыхары. Напакутваліся людзі ў ваенны час. А вясной 1944-га фашысты спалілі вёску. Ужо пасля вызвалення частку хацін адбудавалі.
Не спыняецца час… Але ж папялішча не тлен. Павінна застацца памяць. Так палічыў Эдуард Цімафеевіч Фядзько. Чалавек гэты, так склаўся лёс, шмат гадоў працаваў на адказных пасадах у Мінску. А нарадзіўся ён якраз у Федзьках. З’явіўся на свет у 1940-м. Яго бацька быў забіты гітлераўцамі 6 красавіка 1944-га. Разам з іншымі партызанамі нарваўся на нямецкі патруль. Спачатку пахавалі героя ў Мядзведску, а потым перанеслі прах у Федзькі. Сын усё жыццё марыў пра тое, каб ушанаваць памяць бацькі і іншых вяскоўцаў. Каб ведалі нашчадкі, што здарылася на яго малой радзіме. Наша газета распавядала пра ініцыятыву мінчаніна Эдуарда Фядзько. І вось на могілках з’явіўся нарэшце памятны знак. На пліце напісана, што ў суровыя ваенныя гады ўсе 26 хат былі спалены нямецка-фашысцкімі захопнікамі.
Іванскі сельвыканкам і камунальная служба райцэнтра навялі парадак на могілках. У хуткім часе тут плануецца пасадзіць 26 бярозак. Жыццё працягваецца. Нельга забываць ўрокаў мінулага. Памятаць – наш агульны абавязак.